Bignona – Kafoutine, 77km, donderdag 19 december 2013

 

Gisteravond in het hotel nog gevraagd naar de veiligheid en men vertrouwde mij dat er al heel lang niets gebeurd was op de weg naar Gambia, het leger was ruim aanwezig.

Het is altijd hetzelfde, naarmate je verder weg bent beweert men dat het gevaarlijker is kom je dichterbij dan blijkt er steeds minder aan de hand te zijn en als je er bent dan is er niets aan de hand. 

Tijdens mijn ontbijt werd ik begroet door een Fransman, hij was al drie maanden onderweg op zijn motor en wilde mij kennelijk even zien. Hij was gisteravond laat aangekomen. Hij kwam net uit Guinee-Bissau en Conakry. Het was hem daar aardig bevallen, met uitzondering van Conakry waar het onrustig was, door de hoge prijzen en brandstofschaarste, hij moest voor het krijgen van brandstof de zwarte markt op. Ik vroeg hem naar zijn ervaringen in de Westelijke Sahara en Mauritanië. Hij vertelde me dat ze in Mauritanië overal (smeer)geld voor vroegen; een brug oversteken voor bijv. 5,- en dergelijke. In de Westelijke Sahara verbaasde het hem dat hij fietsers tegenkwam en hij verklaarde ze voor gek.  

 

Na mijn ontbijtje op pad, eigenlijk nog een beetje vroeg gezien de mogelijke onveiligheid.

Op het stuk naar Diouloulou lagen zeker om de 2km versperringen op de weg in de vorm van autobanden of boomstammen en er stonden behoorlijk wat militaire posten opgesteld, soms met pantserwagens en soms reden ze rond op pick-up met een .50 mitrailleur en 10 man achterop.

Regelmatig  vroeg ik of alles OK was en ik kreeg overal een positief antwoord, toch een beetje vreemd idee.

De weg was v.w.b. de kwaliteit prima, mooie omgeving. Magroves, bossen en rijstvelden wisseleden elkaar af.

Rustig aan kunnen doen, onderweg een broodje doperwt en een koffie Touba genomen voor in totaal nog geen kwartje.

 In Diouloulou nog een broodje ei en afgeslagen naar Kafoutine. Kafoutine ligt op een soort schiereiland en in feite rij ik nu weer terug in zuidelijke richting.

Er is hier wat toerisme maar echt veel om het lijf heeft het niet. In Kafoutine aangekomen zoek ik Couleur Café op, daar kan ik Marieke Wolters bellen die me naar haar campement Le Kelediang brengt, want het was lastig te vinden had ze gezegd. Achter haar postcodeloterijfiets aan, rij ik inderdaad ongeveer 2km over kleine paadjes van nog geen meter breed naar het campement.

Een impressie: http://youtu.be/4ZE1flaTY-g

Zij is hier ooit op reis met een vriendin terecht gekomen en ze zijn dit campement gestart, ook om voor de bevolking wat werk te creëren, door zakelijke verschillen uit elkaar gegaan, maar zij was hier getrouwd haar Senegalese man is inmiddels overleden. Ze werkt ¾ jaar in Nederland en de rest verblijft ze hier. Ze zet zich naast het runnen van het campement vooral in voor het bouwen van scholen in de gemeente Kafoutine.

Het campement is een eco-versie, dat wil zeggen geen elektriciteit, geen stromend water etc., toch ziet het er heel netjes en goed georganiseerd uit, mooi ingerichte verblijf- en slaapruimtes, prima bedden en kussen, op alle plaatsen waar je water nodig hebt staan emmers, als ze leeg zijn zet je ze voor je kamer en worden ze bijgevuld. Voor de verlichting in de hut  zijn er elektrische lantaarns. Verder is er een restaurant, waar je kunt eten en wat te drinken kunt krijgen, overal hangmatten en zitjes met kussens, het strand is op 200 meter. Overal staan waterbakken voor die enorm veel vogels in allerlei kleuren aantrekken. Het stand is erg rustig, faciliteiten zijn er niet.

Badkamer; de wastafel en de kraan zijn ter decoratie.

Toilet

Ik ben de enige gast ’s avonds eet ik samen met Marieke. Ik vertel haar dat onderweg in de Casamanche het me was opgevallen dat sommige scholen in hutten les gaven, ik had dat nog nergens gezien.  Ze biedt me aan om de volgende dag een school te gaan bezoeken, waar dergelijke hutten staan en waar gebouwd worden aan stenen gebouwen.

Kafoutine, Le Kelediang  vrijdag 20 december

Na het ontbijt, ga ik op de fiets naar de huttenschool,  er is één klas waar maar liefst 77 leerlingen in zitten. We worden rondgeleid door de directeur, hij stelt Marieke voor als de fundraiser voor de nieuw te bouwen lokalen en de leerlingen dienen te applaudisseren, de meeste kennen haar wel want het dorp is niet zo groot.

 

 

De school is trouwens een soort MAVO/HAVO. Ik kreeg wel de indruk dat er wat beter les werd gegeven dan in Gambia, maar Marieke zei dat dat hier ook wel eens kon tegenvallen. Verder doen we nog wat inkopen en gaan we naar het vissersdorp om wat vis te kopen voor het avondeten, via het strand terug wat nog niet meevalt.

 

Sédhiou – Bignona 87km, dinsdag 17 december

 

Prima geslapen in mijn Afrikaanse waterbed. Wel eentje met o% stabilisatie en een aantal flinke luchtzakken. Lekker ontbeten in het hotel. Het eigenaarsechtpaar vormde  een bijzondere combinatie, zij kwam uit Korea, hij uit Senegal, maar wel erg vriendelijk. Er liep zeker 6 man personeel rond, hoe de taken verdeeld waren, geen idee.

Niet te vroeg vertrokken i.v.m de vermeende veiligheid. Vanuit Sédhiou meteen een laterietweg op, dat is een soort gravel, het grootste gedeelte van deze weg was redelijk goed, je moet wel altijd uitzoeken waar de weg het beste te berijden is, dat is zeker niet altijd rechts. Auto’s rijden er nauwelijks.

 

De weg voerde door prachtige bossen en hier en daar zie je dan de apen de bomen in stuiven en voor je vliegen vogels in alle kleuren van de regenboog. Halverwege even geluncht in een dorpje, dwz stokbrood met mayonaise en een stuk watermeloen, je bent dan al snel 0,25 cent armer.

In de dorpen is het brood duurder dan in de stad denk ik. De kinderen kwamen me heel beleefd een handje geven en dat gebeurd niet vaak, tijd om mijn goodies tevoorschijn te halen. Voor elk kind een ballon, ik heb er 200 bij me dus die gaan niet zo snel op. Helaas gaan ze wel snel kapot.

Verder maar weer naar Marsassoum, waar ik met een veerpont een flinke rivier moet oversteken.

Er vaart ook een piroque, dat is een soort kano, waar ze zeker 20 personen en bijvoorbeeld een motorfiets in proppen, de gelaatsuitdrukking vsn de passagiers spreekt boekdelen, niemand kan zwemmen en de boot is niet zo best, er zit voortdurend iemand te hozen.

Voordat ik het veer op kan, wordt je geregistreerd door een miltaire post. Aan de overkant nog 7 km hobbelen en dan de laatste 17 km verharde weg naar Bignona. Snel een hotelletje gevonden, helaas werkt het beloofde internet niet. Verder is het een prima en niet te duur en vooral schoon hotel.

 

Ziguinchor, woensdag 18 december

 

 

 

Vandaag een rustdag en een gelegenheid om met een taxi  naar Ziguinchor te gaan. Ziguinchor is de hoofdstad van de Casamanche, wat een geïsoleerde ligging heeft t.o.v. de rest van Senegal.

Je moet altijd door of om Gambia heen om hier te komen, door Gambia betekent een lange reis over niet al te beste wegen en altijd oponthoud bij een veerpont.

Er vaart wel een boot naar Dakar, de oude boot, de Joola is in 2003 voor de kust van Gambia gezonken, waarbij meer dan 2000 mensen verdronken. De nieuwe boot schijnt wat betrouwbaarder te zijn.

Het zou een leuk plaatje kunnen zijn.................

De kathedraal van Ziguinchor

Met een beetje onderhandelen heb ik een taxi voor me alleen en die blijft wachten in Ziguinchor. Er is niet zo heel veel te zien, veel vergane koloniale glorie, maar toch aardig om er een keer te zijn geweest.. Bij terugkomst het campement le Kelediang in Kafoutine gebeld, ze verwachten me en ik krijg een escorte vanaf Café Couleur, zodat ik een stukje binnendoor kan. Het campement wordt gerund door een Nederlands-Senegalees stel.

 

Grtz

 

Gerrit

 

 

Verslag 4 Kolda - Sédhiou 86km, maandag 16 december

Beste allemaal,

Het ontbijt stond klaar vanmorgen en wel exact om 07.00 uur. Dus even na mijn ontbijtje op de fiets richting Sédhiou.

In het begin was het zelfs frisjes, maar naar mate de dag verstreek werd het warmer.
Je komt hier langs scholen die niet van steen zijn maar opgetrokken worden van vlechtwerk, wel rechte wanden e.d. maar het is niet echt wat je noemt: top of the bill. Geen foto's, ik heb altijd moeite om ellende te fotograferen, het wordt vaak ook niet op prijs gesteld. Uitzondering waren vandaag de meisjes bij wie ik een broodje doperwt en een kop koffie heb gekocht, ze vroegen er zelfs om.

Dit stuk voerde langs de noordelijke oever van de Casamanche weer met prachtige uitzichten op water en rijstvelden in en bij het water allerlei vogels.

Om 13.00 aangekomen in Sédhiou. Ik slaap in een vrij basic hotelletje met de naam Chez Nous. We voor het eerst warm water, ik slaap zelfs op een waterbed, wel een totaal ongestabiliseerde, dus het zal wel een beetje deining geven af en toe. Ze hebben hier ook een waterkoker, dus mijn lunch, couscous,  heb ik zelf gemaakt.
Morgen over een laterietweg naar Bignona, misschien blijf ik daar twee nachten, maar dat hangt een beetje van de accommodatie af.

Grtz

Gerrit

Verslag 3 Kounkané - Kolda zondag 15 december 100km

Beste allemaal,

Vanmorgen op tijd op gestaan, want ik kon vanaf 07.00 ontbijten. D.w.z. ik kon vanaf 07.00 het personeel wakker gaan maken, maar dan moet je wel eerst even weten waar ze liggen, eindelijk had ik aan de achterkant van het restaurant een deur open aangetroffen en zowaar binnen 30 minuten had ik  mijn ontbijt.

De weg naar Kolda is er een met nogal variaties in kwaliteit. Stukken heel goed geasfalteerd, stukken met meer gaten dan asfalt, stukken met iets meer asfalt dan gaten en stukken met helemaal geen asfalt.

Verder was het mooie route veel door bossen. Door Diaboué gekomen, waar elke woensdag een heel grote markt gehouden wordt er komen mensen uit Guinee, Mali, Senegal en Gambia naar toe. Vandaag stonden er flink wat kramen.

In een klein dorpje een broodje gekookt ei gehaald. Ik zat er nog maar net toen een man vroeg of ik er misschien een vrouw bij wilde hebben, ik zei dat ik al een vrouw had, maar ééntje vond hij best wat scharrig, je kon best wat meer vrouwen hebben. Ik heb het maar bij een broodje ei gelaten.

 

Zo'n broodje ei is wel een van de veiligste dingen die je kunt eten, ze zijn altijd hard gekookt en aan het brood kunnen ze ook niet veel verstieren. Ik zag later op de dag bij mijn tweede broodje ei, hoe ze hier omelet bakken. Gewoon klutsen een beetje ui en wat peper en dan gaat het spulletje in een soort frituurpan met afgewerkte olie. Het spul stolt meteen, dubbel vouwen en happen maar. Lekker vet.
Ik werd verder nog verrast door een flink stel overstekende apen, altijd een mooi gezicht.

 

In Saré Sara kocht ik een stuk meloen en werd me vertelt dat ze in het dorp ook een Toubab (blanke) hadden, die werd meteen te voorschijn gehaald. Het bleek een jonge vrouw te zijn uit de USA, Washington. Ze werkt via het US Peace corps en adviseert boeren.
Ze sprak (voor mij) vloeiend Pula, de taal die hier het meest wordt gesproken, verder kan ik me redelijk verstaanbaar maken in het Frans.

In Kolda kon ik zowaar pinnen en heb in een keer 2 ton in mijn portemonnee. In Kolda zit ik in hotel Le Firdou aan de rivier de Casamanche. Verder heb ik nu een Senegalese SIM kaart gekocht, zodat ik ook weer goed in de verbindingen zit. Thuis weet iedereen mijn nummer.  Morgen ook weer een flink stuk fietsen naar Sedhiou, daar ga ik even kijken wat ik ga doen, want ik hoor toch weer verschillende verhalen met betrekking tot de veiligheid tussen Sedhiou en Bignona en tussen Bignona en Dioudoulou. Misschien is het verstandiger om een paar stukken met de bus te gaan of toch via Ziguinchor te reizen en vandaar met de bus naar Dioudoulou. Ik zal het morgenavond weten,

Grtz

Gerrit